Αυτό το καλοκαίρι που όλο φτάνει και μας προσπερνά και πάντα στροβιλίζει στο μυαλό μας.
Είχα πολύ καιρό να νιώσω να μην μου φτάνουν οι ώρες της ημέρας, μια λαχτάρα να τα προλάβω όλα, να θυσιάζω ώρες ύπνου (που τόσο αγαπώ) να κάνω χιλιόμετρα, να πέφτω σε λακκούβες στον ποταμό και στο φανάρι, και να κυλιέμαι στην άμμο και στον ήλιο, σαν κάθε μέρα να ήταν η τελευταία του καλοκαιριού. Επανομή-Θεσσαλονίκη-Φανάρι και πίσω, δουλειά, μουσική στο μπαρ, ποτά στην άμμο με παρέα και φωτιά, αργά το βράδυ στο σπίτι για ολιγόωρο ύπνο, και μετά την άλλη μέρα ξανά και ξανά…
Φιλικούς χαιρετισμούς στα παιδιά που κάνουν κάμπινγκ στον ποταμό και σ’ αυτούς που τελειώνουν τη δουλειά τους αργά και τρέχουν να τα προλάβουν όλα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου